Wybór gatunku drewna według barwy i rysunku słojów

Wybór gatunku drewna według barwy i rysunku słojów

Jakakolwiek skala barw nie jest w stanie oddać zabarwienia drewna, które zmienia się nie tylko w obrębie gatunku, lecz także części pnia, a nawet jednej deski. Prawdopodobnie ta niepowtarzalność zmiennej kolorystyki, delikatność odcieni i kontrastów, powoduje u człowieka uczucie obcowania z naturą, uczucie ciepła i pogody ducha.

Aby nie naruszyć harmonii otoczenia, do którego pragniemy wprowadzić panele z drewna, należy omówić kilka ogólnych zasad.

Do wykładania stropów lub jakichkolwiek podcieni należy wybierać zawsze drewno jasne, z niezbyt kontrastowym rysunkiem. Jasny sufit nie zaciemnia pomieszczenia i jest wyrazem swobody. Ciemny sufit oddziaływuje ponuro, podobnie jak ciemne chmury przed burzą.

Który z gatunków drewna najlepiej nadaje się do wykładania stropów? Do najjaśniejszych gatunków drewna zalicza się drewno klonu (szczególnie jaworu) i bielaste drewno jesionu. Dobre jest również na stropy drewno, ostatnio bardzo modnej, sosny (uwaga! nie nadaje się do tych celów drewno zasinione, które po lakierowaniu jeszcze bardziej ściemnieje).

Mało wykorzystywanym, ale dobrym do wykładania stropów, gatunkiem jest drewno brzozy. Ma ono mało wyraźny rysunek słojów i jest stosunkowo jasne. Podobnie jak drewno sosny, wymaga szybkiego przetarcia i ułożenia w sztaple, gdyż inaczej ciemnieje (brązowieje lub szarzeje).

Na stropy nadaje się również drewno modrzewia. Nadmierne ciemnienie, do którego czasami dochodzi, można złagodzić metodą powlekania (podkład z nie żółknącym wypełniaczem porów, o którym będzie mowa w rozdziale o wykończaniu powierzchni).

Z gatunków egzotycznych, które czasami do nas docierają w postaci forniru, należy zaliczyć: koto, wawę i limbę (limba jest oznaczeniem handlowym drewna jasnożółtego z zielonkawym odcieniem; limba — Pinus cembra jest botaniczną nazwą gatunku sosny o drewnie ciemniejszym od sosny zwyczajnej, z wyraźnymi, ciemnobrązowymi sękami).

Powierzchnie pionowe, zacienione, wykłada się jasnym drewnem. Płaszczyzny oświetlone mogą być wykładane ciemniejszym drewnem, np. dębu, wiązu, twardzielą jesionu, czereśni, mahoniu, teaku, palisandru itd.

Nie nadającym się na panele i dlatego rzadko stosowanym gatunkiem drewna jest buczyna. Ma ona rozmazany, ledwo widoczny rysunek oraz najwięcej „pracuje”, tzn. zmienia objętość pod wpływem wilgoci.

Mało docenianym, ale dostępnym i wdzięcznym gatunkiem jest drewno świerka. Jest jasne, ma bardzo ładne, ożywiające, zdrowe sęki. Zastosowanie odpowiedniego podkładu i lakieru umożliwia zachowanie jasnego koloru drewna świerkowego. Prawdą jest, że czasami drewno świerka lekko żółknie, podobnie jak inne gatunki jasnego drewna. Czas i tutaj kładzie swoją „patynę”.

Rysunek drewna na pionowych powierzchniach również nie powinien być zbyt „krzykliwy”. Łagodny kontrast winien być motywem przewodnim drewna wprowadzanego do pomieszczeń.

Głównie należy się wystrzegać naprzemiennego wykładania drewnem o kontrastowych kolorach. Należy dawać raczej pierwszeństwo jednolitej barwie powierzchni. Wzór, który tworzą poszczególne elementy paneli, jest dostatecznym ożywieniem.

Należy się wystrzegać także kontrastu pochodzącego od złącza na „obce pióro”. Do paneli z naturalnego drewna nie nadają się obce pióra wykonane z tworzyw, nawet drewnopodobnych o zbliżonym odcieniu. Złącza z widocznym obcym piórem najlepiej wykonywać z tego samego gatunku drewna lub gatunku zbliżonego.

Zastosowanie lakieru bezbarwnego (przezroczystego) spowoduje zmianę odcienia drewna, zachowując nie naruszony rysunek. W ten sposób można zmienić odcień, a nawet kolor drewna, np. do mahoniu, palisandru lub nawet koloru zielonego. Mieszanina podstawowych barw, wg własnego smaku, jest mile widziana. Technologia stosowania lakierów bezbarwnych zostanie omówiona w rozdziale o wykończaniu powierzchni.