Domek drewniany – Świetlica
Wiązary
Ponieważ uzyskanie desek o pełnej długości wiązara (dotyczy to jego pasa dolnego) jest trudno osiągalne, podano poniżej sposób wykonania wiązara z dwóch segmentów z odpowiednio krótszych desek. Konstrukcję takiego wiązara pokazuje rysunek.
Wiązary długości 5 i 6 cm. Dokładną rozpiętość wiązara trzeba skorygować odpowiednio do wymiarów płyt i filarków narożnych.
Proponowane rozwiązanie wymaga szczególnej staranności przy wykonywaniu połączeń i zachowania podanych wymiarów, gdyż ma to decydujący wpływ na wytrzymałość połączeń. Wiązary podane na rysunku zostały obliczone na obciążenie 200 kG/mJ. Do przygotowania segmentów wiązarów konieczne jest użycie szablonu. Wykonywane wg szablonu segmenty łączymy później w całość za pomocą nakładek przy montażu wiązarów na obiekcie. Szablon przygotowuje się zazwyczaj na otwartym powietrzu. Wykonujemy go w postaci podłogi w kształcie i o wielkości odpowiadających wymiarom zewnętrznym segmentu wiązara. Wymiary te ustalamy przez wbicie kołków w grunt po obwodzie szablonu, a położenie prętów wewnętrznych (stężeń) wykreślamy na podłodze. Następnie układamy po obwodzie szablonu deski stanowiące pasy dolny i górny segmentu, przycinamy je w miarę potrzeby i kładziemy pręty wewnętrzne wg nakreślonego na podłodze rysunku. Ostatnią czynnością jest zbicie ułożonych elementów w całość segmentu.
Fundament
Jest u nas powszechnym zwyczajem, że domki letniskowe i inne proste obiekty budowlane stawia się na mocnych ciągłych fundamentach z kamienia, betonu lub cegły. Posadowienia takie są z reguły przewymiarowane. Podrażają one znacznie całą budowę i powodują marnotrawstwo materiału, przy czym nie jest to rekompensowane zwiększeniem wartości użytkowej budowli, gdyż nawet powstała ewentualnie przy tym sposobie fundamentowania piwnica nie jest zazwyczaj wykorzystana, a przestrzeń o tej samej wielkości można by uzyskać znacznie taniej.
W większości obiektów rekreacyjnych podpiwniczenie jest całkowicie zbyteczne, wystarcza tu bowiem jako posadowienie prosta lekka konstrukcja. Konstrukcję taką, spełniającą jednocześnie w pełni wymagania pod względem wytrzymałości, stanowią punktowo rozmieszczone pale, zagłębione poniżej poziomu przemarzania ziemi, tj. zazwyczaj 70 cm.
Poniżej podano sposób umieszczania takich pali w gruncie. Jest on szybki, tani i łatwy do realizacji we własnym zakresie. Sposób ten ma zastosowanie przy występowaniu gruntu zwykłego, tzn. gruntu o przeciętnej spoistości. W przypadku gruntu skalistego nie ma potrzeby stosowania zagłębionych pali, wystarcza wówczas posadowić budynek na niskich betonowych filarach osadzonych bezpośrednio na skale. W zwykłym gruncie, o nośności ok. 4 kG/cmJ, wiercimy otwory o głębokości 70 cm przy użyciu ręcznego wiertła ø24 cm, które możemy wykonać własnoręcznie z krążka blachy stalowej grubości 3 mm i stalowej rurki. Rurkę tę zamocowujemy w krążku przez przyspawanie, a u góry zaopatrujemy w rękojeść pełniącą rolę dźwigni.
Wiertło ręczne
Po dokonaniu w ziemi kilku obrotów wiertłem wyciągamy osadzony na nim słup ziemi i strząsamy go poza obręb otworu. W przypadku gdy ziemia nie jest ubita, trzeba ją strząsać już po jednym obrocie wiertła. Wiercenie otworu głębokości 70 cm trwa około 5 do 10 minut. Jeżeli w czasie wiercenia trafi się na duży kamień, trzeba go rozbić stalowym oskardem lub drągiem. W przypadku gdy nie ma możliwości sporządzenia lub nabycia wiertła bądź liczba otworów jest mała, można otwory wykopać łopatą.
W wydrążonym otworze umieszcza się rurę papierową ø20 cm, ubija wokół niej ziemię wyrzuconą uprzednio na zewnątrz, a do wnętrza rury wsypuje mieszankę betonową do ok. 1/3 wysokości rury. Następnie rurę nieco się wyciąga, tak aby powstała pod nią betonowa stopka, po czym wsypuje się do rury dalszą porcję mieszanki i podciąga rurę do góry. Rurę wyciąga się tak długo, aż jej górna krawędź znajdzie się na wysokości podanej w projekcie i zaznaczonej w terenie naciągniętym drutem. Następnie uzupełnia się mieszankę betonową do wysokości 10 cm poniżej górnego brzegu rury. Mieszankę ubija się kilkakrotnie drążkiem i pozostawia do stwardnienia. W ten sposób wykonuje się wszystkie pozostałe pale. Po dwóch lub trzech dniach układa się na palach podłużnice ramy podłogowej z łat (lub grubszych desek), pełniące rolę podwaliny.
Podłużnice muszą być ułożone w poziomie. W przypadku gdy niektóre z pali są niższe od pozostałych, podkłada się pod podłużnice oparte na tych palach drewniane kliny. Po wypoziomowaniu podłuż-nicy przykręca się do jej boku kotew, której dolną część zabetonowuje się w górnym, nie dopełnionym betonem, odcinku rury. Przy betonowaniu kotwi rurę dopełnia się mieszanką betonową aż do poziomu spodu podłużnicy.
Przekrój pala
Liczba i rozstawienie pali uwarunkowane są nośnością gruntu, wytrzymałością podłużnie na zginanie i spodziewanym obciążeniem podłogi. Przy normalnym obciążeniu oraz normalnej nośności gruntu i przekroju podłużnie ok. 14/18 cm wystarcza rozstawić pale w odległości ok. 2 m jeden od drugiego.
Po zamocowaniu podłużnie układa się na nich poprzecznie legary podłogowe z krawędziaków o przekroju 8/14 cm i po sprawdzeniu ich położenia przybija się je do podłużnie gwoździami. Odstęp pomiędzy poszczególnymi legarami podłogowymi wynosi ok. 50 cm. Legary przed ich przybiciem do podłużnie zaopatruje się z obu boków w listwy, na które położone zostaną następnie płyty pilśniowe (bądź deski) i izolacja.
Przekrój podłogi
Całą konstrukcję można posmarować środkiem impregnacyjnym (grzybobójczym), chociaż nie jest to konieczne, gdyż przestrzeń pod podłogą jest wystarczająco wentylowana i drewno pozostaje suche. Na tak przygotowanych legarach układamy podłogę z desek grubości 25 mm, przybijanych do legarów na gwoździe. Należy przy tym pamiętać o pozostawieniu w podłodze otworów na przewody kanalizacyjne, przewody wodociągowe, właz do piwniczki itp.
