Panele ścienne drewniane okleinowane – fornirowane

Panele ścienne drewniane okleinowane – fornirowane.

Panele ścienne drewniane okleinowane trudniejsze do wykonania, są jednak bardziej estetyczne: Wykorzystuje się w nich całe piękno barwy i rysunku drewna.

Już w trakcie pozyskania drewna w lesie w fachowy sposób ocenia się, które z drzew będzie przerobione na okleinę. Okleiny i obłogi w nomenklaturze zawodowej zwane są również fornirami. Odpowiednio termin okleinowanie zastępuje pojęcie fornirowanie. Wybrane drzewo, tzw. okleinówka, odznacza się wysoką jakością i minimalną liczbą wad. Po obróbce cieplnej (parowanie) wyrabia się na skrawarkach okleinę, której grubość waha się od 0,6 do 3 mm, najczęściej jednak wynosi 0,8 mm.

Po wysuszeniu w suszarni, poszczególne płyty są układane w wiązki, podobnie jak były skrawane. Pozycja płata w wiązce odpowiada pozycji płata w kłodzie drewna. Umożliwia to tworzenie i różną kombinację tzw. figur, które nigdy nie są do siebie podobne i zawsze inne. Na pierwszy rzut oka wydaje się, że wszystkie płaty w wiązce mają ten sam rysunek. Ale to tylko złudzenie. Naprawdę identyczny rysunek mają jedynie dwa sąsiadujące ze sobą płaty w wiązce i to w lustrzanym odbiciu. Wszystkie pozostałe płaty w wiązce mają stopniowe odchylenia w rysunku. Są one jednak tak małe, że można je pominąć. Przy okleinowaniu musimy jednak o nich pamiętać i łączyć zawsze tylko sąsiadujące ze sobą dwa płaty.

Produkcja różnorodnych okleinowanych elementów paneli drewnianych jest interesująca, wymaga dokładności i warto się z nią zapoznać. Technologia produkcji jest nieco odmienna od produkcji elementów paneli z litego drewna. Okleinowanie umożliwia jednak rozszerzenie asortymentu elementów wykładzinowych, np. o półki przyścienne, osłony grzejników, karnisze, szafki itp.

Zasady konstrukcyjne

Sam płat okleiny, nie ma szerszego zastosowania. Przykleja się go więc do płyt konstrukcyjnych, np. płyt wiórowych, stolarskich, sklejki itp., a w pewnych warunkach nawet do litego drewna.

Symetria warstw. Jedną z podstawowych zasad okleinowania jest symetria warstw, zarówno co do liczby, jak i grubości okleiny. Okleinować trzeba zawsze obydwie strony płyty, mimo że wydaje się to zbyteczne. Gdybyśmy okleinowali tylko jedną stronę, element ulegnie wypaczeniu (skręci się). Na odwrotną stronę można dać okleinę gorszej jakości (bukową) itp., ale musi tam ona być.

Rysunek. Zasady okleinowania: okleina musi być naklejona z obu stron: a) kierunek przebiegu włókien drzewnych okleiny przyklejonej do płyty wiórowej może być dowolny (ale górna i dolna okleina musi mieć przebieg włókien zgodny), b) kierunek przebiegu włókien drzewnych okleiny przyklejanej do płyty stolarskiej musi być prostopadły do włókien płty; ta sama zasada odnosi się do sklejki, c) kierunek przebiegu włókien drzewnych okleiny powinien być zgodny z przebiegiem włókien oklejanej deski z litego drewna

Kierunek przebiegu włókien okleiny. Przy okleinowaniu płyty wiórowej kierunek przebiegu włókien okleiny może być dowolny (rys. a). Inaczej okleinuje się płytę stolarską lub sklejkę. Kierunek przebiegu włókien okleiny musi być prostopadły do przebiegu włókien zewnętrznego obłogu płyty stolarskiej (rys. b). Okleina na lite drewno musi mieć włókna zgodne z przebiegiem włókien drewna (rys. c).