Drewno jako materiał konstrukcyjny i dekoracyjny

Środowisko naturalne w istotny sposób wpływa na zdrowie i samopoczucie człowieka. Przyjemne otoczenie, uwzględniające nasze estetyczne wymagania jest w ostatnich latach przedmiotem zainteresowania całego społeczeństwa. Tworzenie przyjemnej atmosfery jest jedną z form troski o człowieka.

Oprócz wielu czynników, które kształtują otaczające nas środowisko, swój wpływ wywiera na nie także materiał użyty na rozmaite sprzęty oraz sposób jego wykorzystania. Dochodzimy w ten sposób do podstawowego materiału naturalnego — drewna. Właśnie książkę tę poświęcono wykorzystaniu drewna, między innymi do wykładania ścian wewnątrz i z zewnątrz pomieszczeń.

Drewno jako surowiec znajduje szerokie zastosowanie. Stale odbudowująca się baza — las — odgrywa ponadto niesłychanie ważną funkcję w środowisku naturalnym człowieka, a mianowicie utrzymuje równowagę biologiczną.

Drewno towarzyszyło człowiekowi we wszystkich okresach jego rozwoju, służyło do wyrobu narzędzi i budowy domów. I dziś bez tego cennego materiału nie można się obejść, zwłaszcza tam, gdzie od strony technicznej, funkcjonalnej i estetycznej nie da się go niczym innym zastąpić. Każdy gatunek drewna, każdy kawałek z tego samego pnia ma inny rysunek i odcień, a zatem niesie nieskończone możliwości tworzenia.

Pomieszczenie, w którym znajdujemy drewno o typowej naturalnej strukturze i rysunku, jest bardzo estetyczne i oddziaływuje korzystnie na nastrój człowieka. Można powiedzieć, że przyroda sama weszła w tej formie do pomieszczeń mieszkalnych.

Nadszedł okres odrodzenia drewna jako materiału konstrukcyjnego i dekoracyjnego. Panele ścienne z drewna są jedną z form jego zastosowania.

Drewno umożliwia tworzenie różnych kształtów i form konstrukcyjnych. Amatorski sposób obróbki drewna nie musi różnić się od profesjonalnego, o ile amator zabiera się do przygotowania i wykonywania dzieła z pewną dawką wiadomości teoretycznych i praktycznych. Należy podkreślić, że

z szeregu zawodów rzemieślniczych profesja związana z drewnem jest stosunkowo trudna, ponieważ wymaga, obok wiadomości z materiałoznawstwa, konstrukcji i technologii, również zdolności twórczych, na które brak recepty. Autor publikacji starał się uwzględnić i to wymaganie, dając wskazówki ułatwiające podjęcie decyzji przez wykonawcę.

Co należy zrobić, aby amatorski wyrób nie różnił się od fabrycznego? Czy istnieją jakieś zasady? Czy można to osiągnąć? Na te pytania Autor daje pozytywną odpowiedź. Jak w każdej innej działalności, obowiązuje zasada dokładności, wytrwałości i konsekwencji. Nie zniechęcać się, nawet za cenę odrzucenia zepsutego elementu i powtórnego wykonania. Nawet najbardziej doświadczony stolarz przyzna, że i jemu zdarza się zepsucie elementu lub całego wyrobu. Tym bardziej może się to zdarzyć niedoświadczonemu hobbiście. Jeżeli już jednak coś się nie uda, należy starać się nie dopuścić do tego, aby ukończone dzieło niosło trwałe ślady popełnionego błędu.

Jeszcze jedna uwaga. Dlaczego wyrób hobbisty z reguły jest gorszy? Przyczyną często bywa niewłaściwa ocena czasu niezbędnego do wykonania określonej pracy. Dla amatora zaś czas pracy nie powinien być czynnikiem decydującym. Jeżeli będzie on umiał szybko i dobrze wykonać zaplanowaną pracę, to tym lepiej. Z reguły bywa odwrotnie, wymaganą jakość osiąga się wydłużonym czasem pracy. Ciekawe jest również to, że oszacowanie czasu niezbędnego do wykonania określonej operacji przez amatora jest przeważnie niedostateczne — krótsze niż u doświadczonego rzemieślnika. Oczywiste staje się wtedy niedoskonałe wykonanie wyrobu.

Jeżeli więc celem jest uzyskanie wyrobu nie ustępującego fabrycznemu, trzeba mieć do dyspozycji odpowiedni materiał, narzędzia, przyrządy i niezbędny czas.