Szlifowanie okleiny – forniru

Szlifowanie okleiny – forniru

Przy szlifowaniu na szlifierce taśmowej nie jest konieczne wcześniejsze usuwanie papierowej taśmy klejącej. Natomiast stosując szlifierki walcowe lub ręczną cyklinę i papier ścierny — jest to konieczne.

Rysunek. Pracochłonne wygładzanie powierzchni okleinowanej nożem cykliniarskim. Nóż w rękach wyginamy, następnie ręcznie szlifujemy powierzchnię papierem ściernym 80—120.

Rysunek. Szlifierka tarczowa nie nadaje się do wygładzania płaszczyzn okleinowanych.

Okleinowane płaszczyzny szlifujemy zasadniczo wzdłuż włókien. Szlifowanie poprzeczne lub szlifierką tarczową pozostawia rysy od ziaren ścierniwa, które jeszcze bardziej będą widoczne po lakierowaniu. Wszystkie zarysowania ściemnieją, ponieważ włókna drzewne zostaną poprzecznie poszarpane i powierzchnia płyty będzie chropowata. Podobnie dzieje się po szlifowaniu papierem o zbyt grubym uziarnieniu. Oleinowaną powierzchnię przed lakierowaniem trzeba zawsze przeszlifować. Ale uwaga! okleina ma grubość jedynie 0,8 mm. Nie możemy zatem dopuścić do jej zeszlifowania. Miejsca z zeszlifowaną okleiną są nie do naprawienia. Do pierwszego szlifu można użyć ścierniwa o uziarnieniu, 60, do drugiego — o uziarnieniu 80—100 lub 120. Widoczne krawędzie należy ze-szlifować papierem o uziarnieniu 80 do promienia zaokrąglenia około 1 mm.