Spajanie i formowanie okleiny – forniru paneli

Spajanie i formowanie okleiny – forniru paneli

Pod pojęciem spajania i formowania okleiny należy rozumieć proces polegający na skracaniu, zwężaniu i łączeniu płatów celem osiągnięcia tzw. formatki, tj. arkusza okleiny określonych wymiarów do bezpośredniego naklejenia na płytę. Formowanie okleiny przebiega z Ogromnym odpadem jej powierzchni, sięgającym nieraz 50%. Powierzchnia okleiny w wiązce musi być zatem dwukrotnie większa od wymiarów wykładanej ściany. Długość i szerokość formatki powinna być o około 3 cm większa od wymiarów oklejanego elementu.

Rysunek. Panele ścienne z elementów drewnianych okleinowanych: a) na całą wysokość pomieszczenia, b) dzielona na połowę, c) dzielona na wysokości ościeżnicy drzwiowej; s — szerokość elementu

Symetryczne formowanie płatów okleinowych wybieramy tam, gdzie wykładzina będzie dominować w pomieszczeniu. Elementy wykładziny będą więc bardzo długie, od stropu do podłogi (rys. a), bądź dzielone na połowę (rys. b) lub też dzielone na wysokości drzwi, tj. około 200 cm (rys. c). Z podanych sposobów najestetyczniejszy jest wtedy, gdy wykładzina pokrywa całą wysokość ściany. Nabycie tak długiej okleiny (ponad 250 cm) jest bardzo trudne, w związku z czym nie pozostaje nic innego jak dzielenie powierzchni na części.

Liczba płatów okleiny w wiązce zależy od liczby elementów wykładzinowych. Np. na ścianę wg rys.c potrzeba 16 płatów w wiązce, na ścianę wg rys. b — 32 płaty w wiązce. Podobną liczbę, 32 płaty, potrzeba na ścianę wg rys. c.

Przy spajaniu płatów wg rys. b i c musi być zachowana symetria względem osi pionowej i poziomej. Z czterech pierwszych płatów otrzymamy zestaw dwu formatek na dolny i górny element, które znajdą się nad sobą (rysunek).

Rysunek. Położenie i obracanie formatek okleiny przy tworzeniu symetrycznych wzorów: a) pierwotne położenie formatki w wiązce, b) formatka obracana wokół podłużnej osi, c) formatka obracana wokół krótszej osi, d) formatka obracana wokół obu osi; s — szerokość elementu.

Po ich dobraniu musimy je oznaczyć, aby nie doszło do zamiany. Z dalszych czterech płatów zestawimy następne dwie formatki itd.

Przyklejanie całych płatów, bez ich formowania do symetrycznego rysunku jest łatwiejsze, ale nie daje takiego końcowego efektu. Rysunek w odbiciu lustrzanym się powtarza, ale tylko na szerokości (rysunek).

Rysunek. Położenie i obracanie formatek okleiny przyklejanych do elementów o wymiarach formatki (symetria powstaje po montażu elementów na ścianie): a) położenie formatki w wiązce, b) formatka obrócona wokół podłużnej osi, c) formatka obrócona wokół krótszej osi, d) formatka obrócona wokół obu osi; s — szerokość elementu.

Boki płatów, które mają być ze sobą spajane wyrównuje się na obrzynarce. Kilkakrotnie powtarzając ruchy noża skierowane do siebie, z delikatnym dociskiem, można obciąć skrawek kilkumilimetrowy. Aby bok był równy, równa też musi być przykładnica. Z reguły przycinamy jedynie dwa płaty, które będą razem spojone. Do skracania płatów używa się również obrzynarki. W trakcie skracania może się zdarzyć odszczepianie okraju okleiny. Dlatego też trzeba najpierw skracać długość płata, a dopiero później jego szerokość. W ten sposób odszczepiany skrawek zostanie odcięty przy cięciu wzdłużnym.

Wymiary formatki muszą być większe od okleinowanego elementu, z reguły o 2—3 cm w szerokości i tyleż samo w długości. Płyta okleinowana powinna mieć też o 1,0—1,5 cm większe wymiary od gotowego elementu. W ten sposób formatka okleiny wystaje poza obręb płyty o 0,5—1,0 cm. Jest to bardzo ważne, ponieważ taki zapas zapobiega sklejaniu się płyt w prasie oraz ewentualnemu wzajemnemu przesuwaniu się płyty względem okleiny.

Spajanie dwu, prawidłowo obróconych płatów wykonuje się za pomocą papierowej taśmy klejącej. Czołowe końce formatki często pękają, dlatego dobrze jest na nie również nakleić taśmę. W trakcie spajania dwu płatów muszą one do siebie dobrze przylegać. Pozostawiona między płatami szczelina jest później po oklejeniu widoczna, szczególnie po lakierowaniu. W to miejsce bowiem wniknie lakier, który w trakcie wysychania zapadnie się. Jeżeli mimo staranności spajania formatek powstanie szczelina, należy ją po okleinowaniu i usunięciu taśmy papierowej zaszpachlować szpachlą do drewna o właściwym okleinie odcieniu.

Spajanie formatek na wewnętrzną stronę okleiny nie wymaga takiej staranności. Szczeliny i dobór rysunku nie odgrywa tutaj większej roli.